ترافیک!!! بی‌شک این اولین کلمه‌ای است که موقع بیرون آوردن ماشین از داخل پارکینگ به ذهن خطور می‌کند. همۀ ما به وضوح می‌دانیم که بزرگترین معضل حال حاضر کلان‌شهرهای کشور در حوزه رفت و آمد و حمل و نقل، ترافیک است. همین بلای زمان سوز و پول سوز و جانسوز... امّا ‌آیا تبعات و پیامدهای ترافیک تنها محدود به مضرّات زمانی و مالی است؟‌ آیا ترافیک فقط باعث هدر رفتن سوخت و زمان میشود؟ مسلما نه! ترافیک معضلی است که علاوه بر‌این مشکلات، تبعات دیگری نیز دارد. به طور حتم تاکنون نحوۀ رانندگی افرادی را که پس از مدتی طولانی از ترافیک خارج شده‌‌‌اند را دیده‌اید یعنی رانندگانی که ده‌‌ها دقیقه و بلکه بعضا ساعت‌‌ها در کاروان سنگین ترافیک، با کلاچ و ترمز، پا و پنجه نرم کرده‌‌‌اند. حال چنین افرادی از یک ترافیک سنگین بیرون آمده و آنچه که در رو به روی خود می‌بینند، خیابانی است خلوت؛ و آنچه که در پشت سر می‌بینند، زمانی که ازدست داده‌‌‌اند. لذا به جرأت می‌توان گفت خطرناک‌ترین و بی‌مبالات‌ترین نوع رانندگی را می‌توان بعد از باز شدن ترافیک دانست. پس‌این چنین می‌توان گفت که ترافیک (به معنای اصطلاحی رایج آن) یکی از علل موثر در افزایش قانون گریزی است.

بوق پشت بوق، این چهرۀ شهر برایمان آشناست. دود سیاه رنگی از اگزوز خودروی جلویی بیرون می‌آید و نشان می‌دهد که راننده فرصت نکرده است معاینه فنی وسیلۀ نقلیه‌اش را تمدید کند، موتورسواری که کلاه ایمنی خود را به دستۀ موتورسیکلت آویزان کرده نیز قصد دارد از لابه‌لای خودروها راهی برای خود باز کند، چراغ راهنمایی دقایق بسیاری‌ست که هم چنان قرمز مانده است و رانندگانی که برای فشردن پدال گاز لحظه شماری می‌کنند و بی‌صبرانه چشم انتظار ثانیه‌های کوتاهی هستند که قرار است لامپ سرخ رنگی که به آن خیره مانده‌اند به رویشان چراغ سبز نشان دهد، حتی بعضی از این رانندگان کمی ‌فرصت طلب‌تر بوده و برای زودتر رسیدن به مقصد از مسیر ویژۀ اتوبوس‌های بی‌آرتی استفاده کرده‌اند، چشم که بگردانیم عدّه‌ای از عابران پیاده را می‌بینیم که خط‌کشی و چراغ عابر برایشان مفهوم چندانی ندارد...